زود باش روی آدرس زیرکلیک کن حالشو ببر

www.hozooreheshgh-music.blogfa.com

چرا امام رضا ـ علیه السلام ـ را عالم آل محمد ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ می گفتند؟

این لقب را به امام رضا ـ علیه السلام ـ پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ داده اند. و امام موسی بن جعفر ـ علیه السلام ـ به فرزندانش توصیه فرمود: برادرتان و فرزندم علی (امام رضا) عالم آل محمد است. درباره عقاید و دین تان از او سؤال کنید از پدرم جعفر بن محمد (امام صادق) بارها شنیدم به من فرمود عالم آل محمد از فرزندان توست، ای کاش او را می دیدم او همنام امیرالمؤمنین علی ـ علیه السلام ـ است.
این لقب اختصاص به امام رضا ـ علیه السلام ـ دارد اگر چه برخی از مردم در دوره بعضی از ائمه از میان سادات و خاندان پیامبر (آل محمد) برخی از امامان را به خاطر برجستگی علمی آنها عالمترین آل محمد یا عالم آل محمد در آن دوره معرفی کرده یا به برجستگی علمی آنان اعتراف داشته اند. برای نمونه وقتی ابو بجیر از زیدیه به حضور امام صادق ـ علیه السلام ـ رسید پس از گفتگو و پرسش به مقام و رتبه و حقانیت امام پی برد و گفت من پیش از این گمراه بودم اکنون فهمیدم که امام بر حق امام صادق ـ علیه السلام ـ و حقاً او عالم آل محمد است.
مأمون که از دشمنان امام رضا ـ علیه السلام ـ است و او را شهید کرده اعتراف کرده است که امام رضا ـ علیه السلام ـ عالمترین است. بنابراین لقب آل محمد ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ برای امام رضا از سوی پیامبر و دیگر معصومین داده شده است. در حیات امام رضا ـ علیه السلام ـ حکمت ملقب شدن امام رضا ـ علیه السلام ـ به این لقب روشن شد، و در مناظراتی که مأمون با حضور رهبران مذاهب و ادیان مختلف برگزار کرد علمیت امام بر تمام دنیا اثبات گردید. بسیاری از حاضرین و دانشمندان به برتری شخصیت امام پی بردند، مأمون به هدف و انگیزه ای که در برگزاری این همایش بزرگ داشت نرسید، علمیت و دانایی امام بر همه روشن شد و این امر سبب حسادت مأمون به شخصیت حضرت گردید و برای برداشتن حضرت از ولایتعهدی طراحی کرد و حضرت را به شهادت رساند.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1ـ مجموعه مقالات کنگره امام رضا ـ علیه السلام ـ .
2ـ مجموعه مقالات همایش استانی امام رضا ـ علیه السلام ـ .

مرکز مطالعات و پاسخ گویی به شبهات

منبع: http://www.andisheqom.com

هر یک از ائمه بر اساس وظیفه الهی در عصری که زندگی می کردند با توجه به شرایط زمانی وظایف امام و پیشوای دینی را به خوبی انجام می دادند امام رضا ـ علیه السلام ـ در مدت امامتشان که از سال 183 پس از شهادت امام کاظم ـ علیه السلام ـ آغاز شد و تا سال شهادتش 210 امامت را عهده دار بود، این دوره از تاریخ اسلام به لحاظ بروز برخی از مسائل علمی و اجتماعی و سیاسی یکی از حساس ترین دوره های تاریخی محسوب می شود امام رضا ـ علیه السلام ـ تا سال 201 در مدینه زندگی می کرد و به فعالیت های علمی و تربیت شاگردان مشغول بود.
خلفای معاصر امام رضا ـ علیه السلام ـ: 1ـ هارون، 2ـ مامون بودند بیشتر دوران امامت آن حضرت معاصر مامون خلیفه عباسی بود.
فعالیت های مهم آن حضرت را می توان در چند بخش مورد بررسی قرار داد:
1. فعالیت های علمی
با توجه به ویژگی خاص دوره امامت آن حضرت، نهضت علمی که سراسر جهان اسلام را فرا گرفته و نشاط خاصی بر جامعه علمی حاکم شده بود، عواملی که در نشاط جامعه علمی موثر بود عبارت بود از:
1ـ نهضت ترجمه و ورود افکار و اندیشه ها و ملل مختلف به اسلام که با سوالات و شبهات فکری مختلف به جهان اسلام وارد شده و تمام این سوالات را از فرهنگ اسلام پاسخ می خواستند.
2ـ وسعت قلمرو اسلامی و آزادی مسافرت در قلمرو جهان اسلام برای کسب علوم و فنون مختلف.
3ـ رواج عقل گرایی در جهان اسلام و ظهور مکاتب فکری در مقابل مکاتب اخباری و ظاهری که مخالف عقل گرایی بودند.
4ـ رقابت مکاتب و فرقه های اسلامی و انبوه دانش جویان در جهان اسلام.
5ـ حمایت برخی از حاکمان عباسی از نهضت های علمی مثل تاسیس بیت الحکمه و حمایت مادی هارون و مامون از این مرکز علمی.
عوامل دیگری نیز غیر از این عوامل می توانست در رشد نهضت علمی در عصر امام رضا ـ علیه السلام ـ موثر باشد.
امام رضا ـ علیه السلام ـ در این برهه فعالیت علمی خود را در موارد زیر متمرکز کرده بود.
1ـ پاسخ گویی به شبهات علمی و عقیدتی و حراست از عقاید مردم، خصوصاً صیانت از شیعه.
2ـ شرکت در جلسات علمی و مناظرات کلامی که با حضور رهبران فرقه های اسلامی و ملل دیگر تشکیل می شد.
3ـ تبیین جایگاه امامت در مقابل همه مسلمین و فرقه هایی چون واقفیه که بر امامت امام کاظم باقی بوده و امامت امام رضا را قبول نمی کردند.
4ـ تربیت شاگردان متخصص در علوم مختلف.
5ـ بیان احکام اسلام. 6ـ بیان صدها روایت در موضوعات مختلف کلامی، فقهی، بهداشتی، اجتماعی، اخلاقی و... .

نتایج این تلاش های علمی (که بسیار مختصر در این بحث پرداخته شد) برای شیعه و معتقدین به امامت بسیار مغتنم بود و برای جهان اسلام افتخاراتی بزرگ داشت و در تعالی فرهنگی تأثیر مهم از آن جهت که هیچ یک از رهبران فرقه های اسلامی قادر به پاسخ گویی شبهات عقلی حاصل از ورود افکار فلسفی یونان نبودند. اما در این دوره امام رضا ـ علیه السلام ـ در فرصت های مختلف تمام شبهات را پاسخ داد، هیچ یک از رهبران فرق اسلامی قادر به مناظره با رهبران ادیان دیگر نبودند ولی امام رضا ـ علیه السلام ـ با تمام آن ها مناظره و بر آنان چیره می شد. این دست آوردهای بزرگ خود سبب ثبات و گسترش اسلام و مایه اقتدار مسلمانان بود.
2. فعالیت های سیاسی و دست آوردهای سیاسی امام رضا ـ علیه السلام ـ
امام ـ علیه السلام ـ در کنار فعالیت های علمی در قبال مامون و سایر رجال سیاسی زمان خود نیز مواضعی اتخاذ کرد که در راستای حفظ میراث امامت مهم بود مامون با طرح قضیه ولایت عهدی و احضار امام از مدینه به مرو اهدافی را دنبال می کرد، و در فکر از بین بردن و وجاهت امامت و امام رضا ـ علیه السلام ـ بود و اهداف سیاسی دیگری را نیز در این اندیشه دنبال می کرد اما مواضع سیاسی امام رضا ـ علیه السلام ـ نه تنها جایگاه امامت را بسیار مهم نشان داد و حراست نمود بلکه مأمون را نیز در دنبالگیری اهداف خود مایوس نمود، امام پس از قبول ولایت عهدی با اصرار مامون و با شرایط خاص، مأمون را در تنگنا قرار داد و مجبور شد شرایط امام را بپذیرد آن حضرت به مامون فرمود: تو اگر استحقاق خلافت را داری نمی توانی آن را به دیگران بدهی و اگر استحقاق نداری در منصبی که ماذون نیستی غاصبانه بر آن تکیه زدی.
امام رضا ـ علیه السلام ـ با این حرکت دقیق نه تنها مشروعیت حکومت مامون و عباسیان دیگر را به زیر سوال برد بلکه مشروعیت حکومت خلفای پیشین را نیز که غاصبانه بر مسندی نشسته بودند که استحقاق آن را نداشتند با سوال و شبهه مواجه نمود و در برابر دیدگان تیزبین آیندگان تاریخ قرار داد تا در این باره به درستی به قضاوت بنشینند، مأمون قصد داشت با حضور امام در دستگاه خود، برای حکومت خود مشروعیت و مقبولیت در بین شیعه درست کند از طرفی بسیاری از شورشیان علوی را به انقیاد حکومت خود وادار کند، و از جهتی وجاهت ائمه از بین ببرد او در این باره به صراحت اظهار کرد: این مرد (امام رضا) کارهای خود را از ما پنهان کرده و مردم را به امامت خود می خواند ما او را بدین جهت ولیعهد قرار دادیم که مردم را به خدمت ما خوانده و به سلطنت و خلافت ما اعتراف نماید و در ضمن فریفتگانش بدانند که او آن چنان که ادعا می کند نیست و این امر (خلافت) شایسته ما است نه او...
مقاصد مامون دقیقاً در این بیانات روشن شده و امام از این اهداف آگاهی داشت لذا مواضعی در برابر او اتخاذ کرد که هیچ نتیجه ای برای او نداشته باشد، اظهار عدم مشروعیت خلافت مامون، مساوی بود با عدم مشروعیت تمام مدعیان خلافت پس از پیامبر، این برای شیعه دستاورد تاریخی بزرگ بود. مامون پس از این که از راهش نتیجه نگرفت با خشم و کینه از امام، تصمیم به قتل امام گرفت تا شکست تلخ خود را به این وسیله جبران کند.

3ـ مهاجرت امام به ایران نیز دستاورد مهمی برای آینده اسلام داشت، رونق شیعه و آشنایی تمام فرقه های اسلامی با امامت و وقوف از جایگاه آن ها در اسلام با توجه به بیانات امام در حدیث سلسله الذهب و حصن توحید و شرایط آن که هزاران و صدها راوی و نویسنده حدیث این حدیث را ضبط کردند، علاوه بر آن حضور امام در شرق ایران این منطقه را سال ها مرکز علمی جهان اسلام قرار داد، مرکزیت علمی که سال ها و تا حدود قرن 8 استمرار داشت و بعداً نیز پس از فترت موقت در عصر مغول این رویکرد علمی دوباره زنده شد از برکات حضور امام هشتم در خراسان بود درباره دست آورد ها و فعالیت های امام هشتم در این مختصر گنجایش نیست که به همه آن ها احاطه داشته باشد.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1ـ ترجمه عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق.
2ـ حیات فکری و سیاسی ائمه، رسول جعفریان.

مرکز مطالعات و پاسخ گویی به شبهات

منبع: http://www.andisheqom.com

امیدواریم فرزند ملت بار دیگر نام ایران را با عزت و اقتدار گره بزند

محمد مهدی رفیعی دبیر اسبق دفتر تحکیم دانشگاه امیرکبیر در گفتگو با خبرنگار دانشگاه باشگاه خبرنگاران، درباره سفر احمدی‌نژاد به نیویورک گفت: از سال 84 که محمود احمدی‌نژاد سکان هدایت دولت را به دست گرفت، با اهتمام وی برای اجرای منویات بنیان‌گذار انقلاب اسلامی و مقام معظم رهبری در سیاست‌های بین‌الملل سرفصل جدیدی در مناسبقات بین‌المللی رقم خورد که واکنش‌های سیاسی بسیاری را در پی داشت.

وی با بیان اینکه پیش از احمدی‌نژاد نیز روسای جمهور دوره‌های پیشین هر کدام به شیوه خود در صحنه سیاست خارجی حضور پیدا کرده و مواضع ایران را در سازمان ملل اعلام کرده‌اند، تصریح کرد: حضور احمدی‌نژاد سرفصل تازه‌ای را جلسات مجمع عمومی سازمان ملل برای کشورمان گشود که باعث انعکاس‌های گسترده‌ای در سطح رسانه‌های جهان شد.

رفیعی با اشاره به انعکاس واقعیت نظام جمهوری اسلامی ایران در سخنان رئیس جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل متحد خاطرنشان کرد: آن‌چه در سخنان محمود احمدی‌نژاد شفاف و واضح است این است که رئیس جمهور از هیچ کدام از اصول کشور کوتاه نیامده و مواضع خود اصول و مواضع جمهوری اسلامی ایران را فدای تشریفات نکرد که این امر قابل تقدیر است.

رفیعی با اشاره به مواضع ضد صهیونیستی احمدی‌نژاد گفت: کسی نمی‌تواند ادعا کند که احمدی نژاد در مواضع و سخنان خود اصول را فدای تشریفات کرده است چراکه وی با تکیه بر چشم‌انداز، مواضع و اصول ایران در تلاش برای مقابله با اندیشه صهیونیستی توانست فصل مشترکی را در از بین بردن اسرائیل و نابودی غده سرطانی در جهان ایفا کند.

این فعال دانشجویی اظهار داشت: با طرح دیپلماسی مقابله و تلاش برای نابودی رژیم صهیونیستی افکار عمومی نسبت به جنایات این رژیم غاصب مطلع شد و ماهیت رژیم صهیونیستی را که برای عموم مردم جهان در مسئله هولوکاست، ترور دانشمندان هسته ای روشن ساخت.

رفیعی خاطرنشان کرد: صهیونیست‌ستیزی که با برنامه‌ریزی‌های مشخص، باعث شد که دولت‌مردان آمریکا و رژیم صهیونیستی احساس خطر کرده و به این علت با شخص محمود احمدی‌نژاد ضدیت به خرج می‌دهند لذا آنان در ایجاد هجمه علیه رئیس جمهور کشورمان کوتاهی نکردند.

وی با بیان اینکه امسال سال نتیجه‌گیری دولت است، گفت: احمدی‌نژاد در آخرین نطق خود در سازمان ملل متحد باید یک جمع بندی صحیح و درست در مورد رژیم صهیونیستی به افکار عمومی دنیا تحویل دهد و افکار عمومی که اکنون تا حدودی آگاه شده‌اند بتوانند ماهیت حیثیت این غده سرطانی را بشناسند و با آن مبارزه کنند.

رفیعی حضور احمدی‌نژاد را در سازمان ملل متحد تأثیر گذارتر از سال‌های گذشته دانست و افزود: دور از انتظار نیست که احمدی نژاد می‌تواند با برنامه‌ریزی دقیق‌تری از سال‌های گذشته در سازمان حضور پیدا کند و با حضور خود در سازمان ملل متحد چهره خبیث مستکبران را به جهانیان نشان دهند.

این فعال دانشجویی تصریح کرد: برای رئیس جمهور آرزوی توفیق داریم و امیدواریم فرزند ملت نام ایران را بار دیگر با عزت و اقتدار همچون گذشته گره بزند و به همه دنیا ثابت کند که انقلابی‌گری و اثبات اصول در منش خارج از مسئله توحید نیست.

وی در پایان خاطرنشان کرد: اگر کسی بخواهد با خط مشی انبیاء و اصول مطلق الهی در بیفتد به نابودی خواهد رسید و به فضل خداوند ایران مقتدر با رعایت صلح و مردم دوستی فضا را برای حضور مصلح جهانی آماده خواهد کرد.

منبع:http://www.yjc.ir

حافظ قرآن، خداست

یحیی بن اکثم می‌گوید: مأمون پیش از آنکه زمام خلافت را به دست بگیرد انجمن مناظره و مباحثه داشت. روزی یک یهودی زیباروی، خوش بو و نیکو جامه وارد مجلس مناظره شد و شروع به سخن کردو به شیوایی سخن گفت. چون مجلس پایان یافت و جمعیت فروکش کرد مأمون او را طلبید و گفت: اسلام را اختیار کن و مسلمان شو تا درباره تو چنین و چنان کنم.او گفت: دین من، دین پدران من است، بر من تحمیل مکن که آن را رها کنم.
این ماجرا گذشت تا سال بعد که مسلمان شده بود. پس شروع به سخن کرد و به صورت نیکو در فقه سخن گفت. پس از پایان مجلس، مأمون او را خواست و به او گفت: مگر تو همان رفیق ما نیستی که یک سال پیش آمدی و اسلام را بر تو عرضه کردیم و نپذیرفتی؟ گفت: آری لیکن من مردی خوش خط می‌باشم، چون از اینجا رفتم سه نسخه را از تورات برداشتم و در مطالب آن کم و زیاد کردم. سپس به بازار بردم و در معرض فروش گذاشتم و از من خریداری شد. پس سه نسخه انجیل نوشتم و هنگام نوشتن از آن کم کردم و از پیش خود نیز افزودم. آن گاه آن سه نسخه انجیل هم از من خریداری شد. سپس به سوی قرآن آمدم و سه نسخه از قرآن نوشتم و از آن کاستم و بر آن افزودم. آنگاه آن را نزد فروشندگان کتاب عرضه داشتیم ولی آنان هر یک از قرآنها را که باز می‌کردند تا در آن نظر اندازند، همان جاهای کم و زیاد شده نمایان می‌شد و آنان آن قرآن‌های ساختگی را به سوی من پرتاب کردند. من از این رخداد یقین کردم که قرآن کتابی محفوظ است و در معرض دستبرد نیست و از همین رو اسلام آوردم.
او می‌گوید: من در سفر حج سفیان بن عیینه را دیدم و داستان فوق را برای او نقل کردم. او گفت: مصداق این مطلب در قرآن کریم است! گفتم: کجای قرآن؟ گفت: آنجا که درباره تورات و انجیل می‌فرماید:
«بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ کِتابِ اللَّهِ وَ کانُوا عَلَیهِ شُهَداءَ»[1]
که به تصریح این آیه، حفظ کتب آسمانی پیش به عهده خود یهود و نصارا گذاشته شد و در نتیجه ضایع گردید و لیکن درباره قرآن می‌فرماید:
«إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ».
«همانا ما قرآن را نازل کردیم و حافظ او هستیم.»
که بر طبق معنای آیه، حفاظت قرآن را خداوند خود عهده‌دار گردیده و از این رو مصون و محفوظ مانده است.

[1] . مائده، 44؛ و نیز خداشناسان و عالمانی که مأمور نگهبانی احکام کتاب خدا هستند بر صدق آن گواهی دادند.                        حاشیه وقایع الایام

منبع:www.andisheqom.com

یک ماه غذا با قرآن

یکی از صلحاء معاصرین در کتاب روح و ریحان که مجموعه‎ای مانند کشکول است از یکی از ائمه جماعت دارالسلطنه تبریز نقل فرمود که گفت:
روزی مذاکره تفسیر صافی با شرح بیضاوی که شیخ بهائی علیه الرحمه - نوشته است، به میان آمد، من تفسیر صافی را بر شرح شیخ بهائی ترجیح دادم و گفتم: مرحوم شیخ در این شرح، عبارت پردازی و قافیه سازی را بسیار اعمال فرموده‎اند.
همان شب در عالم رؤیا دیدم که به من گفتند: شیخ بهائی در میان این حجره است، با خود گفتم خوب است که بروم و ایشان را زیارت نمایم، چون وارد حجره شدم دیدم شخصی است ضعیف اندام، و باریک قامت، و عمامه کوچکی بر سرش بسته، سلام کردم، جواب سلام مرا داد. شیخ سر خود را پائین انداخت، من فهمیدم که از آن حرف روز گذشته من درباره شرحش بر بیضاوی، از من مکدّر و ملول است.
خواست شیخ بهائی را به حرف بیاورم تا بلکه رفع ناراحتی او شود، عرض کردم: حضرت شیخ عرضی دارم، همان طور که سرش را پائین انداخته بود، فرمود: چه چیز است، عرض کردم: یک مطلبی است که نسبت به شما داده‎اند، آیا صحیح است یا آنکه صوفیه آن را به شما بسته‎اند.
فرمود: چه مطلبی!
عرض کردم: گویا شما فرموده‎اید که یک ماه مبارک رمضان غذای من منحصر به کلام الله مجید بود.
همان نحو که شیخ بهائی سرش پائین بود، فرمود: بلی صحیح است من گفته‎ام.
عرض کردم: جناب شیخ، اطباء‌ گفته‎اند که اگر آدمی سه شبانه روز غذا و طعامی نخورد، می‎میرد؛ همین که این حرف را زدم شیخ بهائی سر خود را بلند کرد و فرمود: آدم نمی‎میرد.

منبع:www.andisheqom.com